World 2

-dokad lecimy ? tam gdzie chciales... do Twojego jedzenia... nowego ubrania ... i... zobaczysz z reszta, to mile miejsce
Hotaru cieszył sie ze namiestnik nie jest przeciwny jego inwencji
- silny? heh... wiesz , sila strażnika nie odzwierciedlona jest cielesnoscia... zdziwilbys sie ile moze moje cialo...
mam nadzieje ze nie odbierze tego jako zuchwalosc... nie rozumiem ale tak wielka przyjemnosc sprawia mi odpowiadanie na jego pytania... z drugiej strony czuje sie tak jak by bylo to moim obowiazkiem wzbudzilo to pewien niepokój straznika

w cienosci ich oczom ukazalo sie jednolite swiatlo ... ktore z kazda sekunda dzielilo sie na coraz mniejsze i liczniejsze iskierki...
- juz niedaleko ...
kiedy znalezli sie nad samym miastem, Hotaru zawisl na chwile w powietrzu ...
- najpiekniejsze miasto na swiecie... nie uwazasz ze Elfy maja najwiekrze poczucie estetyki? te delikatne swiatla,kolory,geometria ... kunszt w kazdym detalu... tego miasta strzege najlepiej jak moge ... nieoficjalnie oczywiscie ...
zasmial sie cicho
- dobrze, najpierw zajmiemy sie twoim ubiorem... musze cie zobaczyc w bialej tunice
pocalowal go w czubek glowy po czym rozplyneli sie w powietrzu.
znalezli sie w duzym ciemnym pomieszczeniu... na scianach palily sie swiece, w powietrzu unosila sie dziwna nuta...
- uwielbiam ten zapach... nie spotkasz go nigdzie indziej, w starowieczu zakazany ze względu na magiczne oddziaływanie. czujesz? maja w sobie duzo ziół,szałwię,rozmaryn,lawendę,... kolendre, koper wloski, rumianek, trybulę, kamforę i naturalnie kilka urozmaicen, sa one tajemnica kazdego elfa...ktorego mozna poznac wlasnie po zapachu kadzidla...
zamknal oczy wciagajac delikatna smuge ulatujaca z tlacego sie pachnidla...

-Natsuko przed śmiercią wypowiedziała proroctwo.Tylko dla mnie -nie dziwił się jego zdziwieniu - Zresztą... nawet jakby usłyszeli to co ja.. nie sądzę, żeby uwierzyli... Kaoru...czy ty myślisz że kiedyś wszyscy będą równi?

....zabrał go do elfiego miasta...no ładnie...jeśli będzie tu ktoś kto znajego twarz... togo zabije, prawda?
Uśmiechnął się do siebie, a gdy dotarła do niego wiadomość o białej tunice...
-NIE BIAŁA - zażądał twardo. Nie chcę bieli. Ogarnął pokój podejrzanym spojrzeniem.Całkiem przyjemnie... jak na wytwór Elfów.

Fenrir rasista XDDDD

Gość

Zadecydował, że opuści na trochę piekło. Wolał znów się nie narażać. Przystrzygł włosy, chciał wyglądać bardziej...ludzko. Założył czarną szatę z kapturem i wyszedł ze swej komnaty, przekraczał wiele korytarzy. W końcu przekroczył brame piekieł.

- Brrr nie dobrze mi po za piekłem ,ale nie mam wyjścia - owiedział sam do siebie

Skierował się w stronę wodospadu ...

Gość

spojrzal na Fenrira pretensjonalnie...
- ale bialy to..... w tym miescie obowiazkowy stroj.
podszedl do namiestnika...
- pozatym powiedziales niedawno "dla Ciebie wszystko "
chiał go pocalowac gdy nagle cos spadlo na podloge
-- kim jestescie...!?
rozlegl sie donosny glos w sali
- spokojnie Sheil... to tylko ja i ... moj... moj towarzysz
usmiechnal sie poklepujac Fenrira po ramieniu
-- pan Hotaru... przepraszam, wzialem Cie za intruza...
- w sumie jestesmy nimi ... wiele sie nie pomyliles
elf usmiechnal sie po czy zmierzyl wzrokiem namiestnika...
-- przyjaciel widze nie stad... tutaj nie nosi sie takich ... ( nie chcial byc niegrzeczny ) ekstrawagancko ludowych szat...
podszedl blizej
-- pozwol, ze wezme to ... hm... odzienie i dam cos ... w czystrzym tonie
-mhahaha...
straznik wybuchł smiechem
- tak ... prosilibysmy w o wiele czystrzym ...mam nadzieje ze znajdziesz cos w tym rozmiarze... ?
spojrzal czulej na Fenrira
- tylko prosilbym zeby nie bylo w bialym kolorze...
elf lekko sie obruszyl
-- a..ale panie... nie nosi...
- bardzo Cie prosze ...Sheil, zalezy mi na tym
elf z lekkim zgorszeniem wskazal Fenrirowi kierunek miejsca gdzie moze sie przebrac
-- wiec jakiego stroju rzadasz towarzyszu straznika?
odwrocil sie subtelnie oddalajac sie do wyjscia, ktore wczesniej wskazal.
-- uprzedzam z przykroscia ze mundurow namiestnikow nie posiadamy...!
Hotaru lekko zadrzal
- skad wiesz ze jest namiestnikiem... ! ?
Sheil zatrzymal sie i nie odwracajac sie powiedzial w dosc lekki sposob, troche sarkastyczny
-- pan... Fenrir ma jako taka renome w naszym srodowisku... z przykroscia musze jednak stwierdzic ze nie jest ona najleprza... rzekl bym, nie do pozazdroszczenia... ale pracujemy nad tym, prawda? ... panie namiestniku ?
rzucil ironiczny usmieszek w strone namiestnika; Hotaru bał sie reakcji towarzysza

To pisala Mic XD

i słusznie XDDDD

-Mundury Namiestników można pobrać tylko w naszej głównej siedzibie, więc mnie to nie dziwi - uśmiechnął się niewinnie i podszedł do Elfa - Hm... Nazywasz się Sheil... słyszalem o tobie - a i owszem, słyszał! - Wiesz, być znanym w tym mieście to naprawdę coś! - odpowiedział identycznym jak u Elfa sarkazmem. Nagle wpadł na cudowny pomysł: odwrócił się i podszedł do Strażnika, objął go w pasie i wtulił się w jego plecy - Nie da się jednak tego porównać z TYM - nacisk na ostatnie słowo. I co teraz, głupiutki Elfie? zachichotał w myślach.

-Dziwne pytania...zadajesz...-patrzył na Matrusa z coraz większym zdziwieniem.-Myślę...że w tym świecie..zawsze będzie ktoś stał nad kimś...nigdy wszyscy nie będą równi...ale...to jest moje zdanie.-Zamyślił się-A...ta przepowiednia...czego dotyczyłą dokładnie...? Jeśli w ogóle mogę o to pytać...

Gość

Hotaru lekko sie usmiechnal
ufff... myslalem ze bedzie gorzej ...
- Sheil , nie rozpowiadaj o tym kim jest Fenrir... nie chcemy klopotow
elf zasmial sie
-- oczywiscie , nie powiem ani slowa, ale i tak kazdy wie kim on jest
- no tak. nie bedziemy jednak rzucac sie w oczy, a co do Fenrira, obiecuje ze nie narozrabia i bedzie przestrzegal zasad
szturchnal zdecydowanie łokciem namiestnika
- jezeli bedzie mily, bedzie mial to COS tylko dla siebie.
po czym podszedl do elfa, nachylil sie do jego ucha
- Sheil ... czy moja komnata dalej stoi pusta?
-- oczywiscie... czy mam sie nia odpowiednio zajac ... ?
Hotaru poczerwienial...
- jesli mozesz... to ... tak , prosze, przygotuj ja
po czym wzial Fenrira za reke i pociagnal go do komnaty ze strojami

Gość

Czy znudziło go życie w piekla czy może panująca tam atmosfera. Sam już nie wiedział ... po długiej wędrówce dotarł do jakiegoś miasta. Nie teleportował się z miejsca na miejsce aby nie zwbódzać zaciekawieia wśród ludzi. Usiadł na jakimś kamieniu , zjadł skromny posiłek po czym ruszył w dalszą drogę

Riel wstał dużo później po Reicie , głównie przez nieprzespaa noc. Wiele rozmyslał także o spotkaniu z Keito.

- A może powinienem z nim porozmawiać - zadawał sobie pytanie

Wkrótce zajął się trenowaniem magii , nie chciał bowiem męczyć się czymś co już było....

Leżał na trawiastej łące w samym środku jakiegoś lasu. Słońce pomału chyliło się ku zachodowi, co sprawiało, że nastrój chłopaka pogarszał się coraz bardziej.
Moja głowa... jękną w duchu Doku rozglądając się wokół. Pięknie. Cudnie po prostu. Głęboka rana na ramieniu krwawi, jakby płakała. Cholerna rana, ja powinienem płakać. Chłopak skrzywił się i podniósł lewą rękę do czoła tylko po to, by zbroczyć palce swoją krwią. Niech ja tylko dopadnę tych skurwieli. Zapłacą mi swoimi pustym łbami... Ale najpierw: miasto. Trzeba je znaleźć i to szybko. Rusz się, trucizno od siedmiu boleści. Krzywiąc się jeszcze bardziej spojrzał niechętnie na otaczające polanę drzewa. Nie miał pojęcia, w którą stronę iść, by dotrzeć do najbliższego miasta. A wszystko przez tych mężczyzn, co go napadli akurat w chwili, gdy był osłabiony po niedawnej walce z pewnym magiem, który kurczowo trzymał się życia nie pozwalając mu szybko i sprawnie wykonać swojej pracy. Ale w końcu mag padł zostawiając mu na ciele kilka płytkich ran i wcześniej wspomnianą na ramieniu oraz całkowicie wykończony zapas sił. Chłopak musiał uciekać jak najdalej i w ten sposób trafił do lasu.
Marny ze mnie morderca pomyślał, wstając powoli. Zachwiał się i w ostatnim momencie zdołał jednak utrzymać równowagę.
Trzeba było iść w ślady matki
Na tą myśl Doku uśmiechnął się z niesmakiem po czym resztkami sił ruszył na przód. Oparł się o pierwsze drzewo w zasięgu ręki oddychając płytko.
Krew zwabi zwierzęta. Muszę ruszać... Cholera jasna!
Zacisnął zęby i pomału ruszył na przód, przytrzymując się drzew.

Słońce świeciło coraz bledziej na coraz ciemniejszym niebie.