World 2

-Oczywiście... - pogładził go po plecach - Tylko ja...nasze ciała pasują do siebie - pocałował go delikatnie i powoli.
Został stworzony dla ciebieznowu ten głos. Jakby jego własny ale o ...nieco innym brzmieniu.
-Jestes cudownym kochankiem - kolejny pocałunek tym razem w nos

Hotaru poczul niesamowita radosc w sercu... co okazal slodkim usmiechem, polozyl czolo na czole Fenrira
- nigdy nie czulem czegos takiego do nikogo...
zaczal strasznie sie hihotac po czym ... mocno kichnal na namiestnika i niechcacy go osmarkal...
- ojej ... przepraszam
szybko otarl mu twarz dlonia i caly czas sie usmiechal
- chce zebys polubil mnie za to jaki jestem, a nie kim jestem. czy chcialbys poznac mnie z innej strony ? nietylko jako k...kochanka?
spojrzal niesmialo na Fenrira
- chcialbym zebys... (lekko sie zawahal ) zostal moim przyjacielem i... chce byc dla Ciebie wazny... dasz mi szanse ? wiem ze namiestnicy nie maja przyjaciol, i zrozumiem jezeli sie nie zgodzisz
lekko posmutnial wycierajac dlon ze smarkow w swoj plaszcz

O_O

Znowu go pocałował(to mu chyba wejdzie w nawyk...). Swoją drogą...znalazł sobie naiwnego kochanka... Ciało ma cudowne, ale....zbyt ufny.To będzie... przydatne.
Uśmiechnął się do niego
-Też jesteś dla mnie ważny... mój słodki... - pogładził go po policzku.Nawet nie skłamał...

z jednej strony nie wierzyl w to co sie dzialo... ciagle zadawal sobie pytanie
co ja robie... przeciez nie wolno... mi tego zabroniono
nie wiedzial jednak ze podswiadomosc kazala mu wlasnie tak postepowac... jego dusza juz wiedziala ze znalazl swoje przeznaczenie ... umysl jeszcze tego nie dostrzegal.
- teraz rozumiem dlaczego Cie z nim pomylilem ...
zasnal na piersiach Fenrira, jego wlosy lekko kolysal cieply wiatr zas biale cialo pokryla gesia skorka

Gość

Miał wrażenie, że spada. Dookoła niego była ciemność. Bał się takich miejsc. Ciemność zniknęła po kilku minutach. Czół, że ktoś go przytula. Nie podobał mu się pomysł otworzenia oczu. Już teraz bolała go głowa. Popatrzył na Riela półprzytomnym wzrokiem.
- Co się stało? – Spytał gdy dotarło do niego, że Riel to Riel a nie ktoś inny.
- ...
- A dowiem się kto to był? – Spróbował wstać lecz mu nie wyszło. W końcu siedzenie w ramionach ukochanego nie jest takie złe.
- Stary znajomy.
- Następnym razem twój stary znajomy dostanie w pysk tak, że się nie pozbiera.
- Kotek. W takim stanie to ty za wiele zrobić nie możesz.
- Czepiasz się szczegółów. – ^-^ - Ej... My to w końcu jedziemy czy będziemy tu siedzieć?

Gość

Riel podniusł kochanka i umieścił go na koniu. Potem wymówił słowa magi a jego skromne ubranie zmieniło się w czarną szatę z kapturem. Postanowił prowadzić konia.

- swoją drogą nie wiem co skłoniło Keito do przyjścia - zadawał sobie to pytanie w myślach

Uśmiechnął się do Reity nałożył kaptur na głowe i ruszyli w dalszą drogę....

Keito bał się wrócić do piekieł. Ale po dłuższym zastanowieniu wkońcu to zrobił. Nie przewidział siły swego przeciwnika.

- Czemu nie mogłem go zabić - dręczył się tym pytaniem ... - hmm czyżbym miał jeszcze grosz uczuć do Riela, ale to nie morzliwe przecież mnie - uciął zdanie w momęcie kiedy ujżał Matrusa. Keito nie okazał ani złości z powodu niewykonania zadania, ani strachu przed gniewem swego Pana, ani tybardzie żalu, że nie są razem. Uklęknął na jedno kolano przed obliczem Matrusa i prosił o wybaczenie ....

- Panie chyba nie jestem gotów, nie sądzę aby to zadanie było dla mnie - wymamrotał w końcu zdanie, które przyszło mu z tak wielką trudnością

- Niesurbordynacja wobec władcy karana jest chłostą - zaśmiała się jedna z diablic

- Rozebrać go do naga i na oczach naszego Pana wychłostać aż do nieprzytomnosci - wołał jeden z diabłów

Keito szamotał sie trochę ale w końcu nie dał rady. Ręce jego związano sznurem na oczach miał czarną opaskę. Chwile potem był już chłostany , po jego drobnym ciele proczyła krew, która spadała na uformowany ze świec pentagram. Keito wrzeszczał z bólu ale nikt nie słyszał, lód piekieł miał tylo " ubaw" z jego ciepienia...

Gość

Nie zauważyłam żeby Matrus się zgodził na jakąś chłostę… Wafel…czy ty w końcu zaczniesz czytać uważnie to co piszę…? Bo jak nie, to może ja po prostu oddam ci swoje postacie i będziesz nimi rozporządzać według własnego widzimisię

Naprawdę cieszył się, że zostawił fantom zamiast siebie. Chłosta… lud piekieł stacza się nad dno. Arystokracja… tamte czasy minęły. Jeste coraz gorzej…
Kaoru… chodź do mnie… tylko jego prawa rękę wiedziała gdzie bywał w takich chwilach.

Gładził jego skórę. Powoli, leniwie. Cudownie będzie go mieć… na własność.
Tak… tylko twój… zajmij się nim… przyda ci się znowu ten głos… coraz słabiej go słyszał, oczy same mu się zamykały aż w końcu zasnął

Gość

Micu ale ja nie piszę jako Matrus ale jako lud piekieł XD ha ha ha a to różnica je Razz

Keito osunął się bezwadnie na ziemie, stracił przytomność. Gdy ją odzyskał był u siebie w komnacie. Oczy i ręce nadal miał związane , ale czuł zapach kadzidła, które zawsze było zapalane u niego w komnacie. W uszach mu szumiało i ciagle wydawalo mu się, że słyszy diabli śmiech . W końcu usłyszał sczęk przekręcanego klucza w zamku. Chwile później zdjęto mu opaskę i rozwiązano sznór z dłoni . Keito spojżał na osobę , która to zrobiła . była nią młoda diablica.. przy jego łóżku pozostawiła jedzenie i chwile potem wysłza postukując kijem gdyż była niewidoma.
Inkub spojżał na swe pokrwawione dłonie, starannie zabandażowane przez niewidomą subkkubkę . Ździwił się jakim cudem ktoś niewidomy mógł tak dokładnie wykonać swoją pracę.

- Może Riel faktycznie miał rację .... może - niedokończył , łzy same spływały mu policzkch nawilżając krwiste rany

Wszytko zaczeło mu ciążyć. Usiadł na łóżku , odziany był w płucienną, krótką suknie jaką nosili egipscy niewolnicy. Udeżył dłońmi w pościelna znak prostestu.
Kochał Matrusa jak ojca i było mu wstyd nie przed piekielną społecznością, ale przed Matrusem . Postanowił, że nie wyjdzie z komnaty puki go o to nie poproszą. Jedzenie wystawił na spalenie przez ognie piekielne. A wypił tylko wino, po czym domyślił sie, że było zatrute bo zaraz potem usnął na dywanie....

robilo sie nieco chlodniej, niebo spowila wieczorna szarosc. delikatny powiew muskajacy policzek chlopca przerwal jego sen. przetarl oczy i powoli spojrzal na namiestnika
spi...
ostroznie zsunal sie i usiadl obok. mogl sie mu spokojnie przyjrzec. analizowal kazdy fragment jego ciala, oczy biegaly po calym... uwage Hotaru zwrocil jeden szczegol... Fenrir byl calkowicie nagi nie zdjal jednak jednej rekawiczki.
dlaczego ja zostawil... drugiej przeciez nie ma...
powoli chwycil dwoma palcami czarna rekawiczke, chcial ja zsunac ale zawahal sie...
namiestnik... napewno go tym obudze
odsunal reke
jest taki meski, nie to co ja... i ten jego cudowny zapach
spojrzal na swoje cialo
ciekawe czy moje mu sie podoba (zawstydzil sie)nie wiem dlaczego ale zalezy mi na jego uznaniu...
lekko usmiechniety wzial w rece swoj plaszcz
zrobilo sie zimno
po czym odruchowo okryl nim Fenrira, spogladajac na niego czule , wiatr wzmagal sie coraz bardziej, Hotaru wyciagnal dlon w kierunku namiestnika jakby mial pogladzic go po policzku, zawahal sie jednak poraz kolejny rozplywajac sie w nastepnym silnym podmuchu ...

-W końcu zrobiło się ciemniej...zaraz bedę mógł wyjść i poszukać tego namiestnika...-Kaoru wyglądał kontem oka przez okno-Dobrze, już czas...-Vampir kierował swoje kroki ku wyjściu gdy usłyszał w myślach głos. To był Jego głos...-Mój Pan...chce mnie widzieć...uch...ale czemu...jest w tamtym miejscu...coś jest nie tak...-i vampir, nie wychodząc z pomieszczenia, deportował się w miejsce zwane Eithel, gdzie znajdował się piękny wodospad-Wzywałeś...-Kaoru klęknął.

wrocil do miejsca, w ktorym zostawil Juen z Agito. zastal ich w nieoczekiwanej sytuacji, jakze dziwnie bliskiej Hotaru... rusalka spala na kolanach Agito ten zas rownie znajomo gladzil jej wlosy.
- witaj...
odparl straznik.
--juz wrociles, dlugo Cie nie bylo panie
zmieszany delikatnie zsunal Juen i podszedl do Hotaru
- czy cos sie stalo ? dlaczego tak dziwnie mi sie przygladasz?
Agito z pewna krepacja odparl
-- okryj sie prosze, straznikowi nie wypada paradowac z gola pupa
po czym nie wytrzymal i parsknal smiechem... Hotaru zarumienil sie , zapomnialem sie ubrac...!plaszczem okrylem Fenrira... reszta tez gdzies tam zostala
-- prosze, zaloz to, panie
kiedy pomagal zalozyc chlopcu koszule, z zaciekawieniem przgladal sie zaczrwienieniu za uchem straznika
-- widze ze nie byles sam... opowiesz mi o nim ?
ledwo powstrzymywal smiech widzac zaklopotanie Hotaru
- nie interesuj sie ... pozatym ... co to za pytania ... nie zapominaj do kogo mowisz , troche wiecej szacunku do swojego pana
po czym obaj wybuchli smiechem
-- ciiiiiiiiszej panie ... bo obudzimy Juen a chyba nikt tego by nie chcial
spojrzeli na siebie ... po czym znowu zaczeli sie smiac ...
- chodz ... musze pocwiczyc...!
-- maly sparing panie...? jak sobie zyczysz ale nie kaz mi przepraszac kiedy znowu wygram
- chodz...
odeszli kilkaset metrow na pobliska polane
-- tak jak zawsze panie ...? tylko biala bron , bez magii i dodatkowych zdolnosci... czysta technika
Hotaru bez slowa uniosl dlon w ktorej pojawil sie jego orez ...
-- czasami zastanawiam sie czy nie powinienes walczyc czyms innym
lekko zadziornie wtracil Agito
- nie przesadzaj... twoj miecz jest godnym przeciwnikiem... nie zwalaj swojej przyszlej kleski na to ze mam leprza bron ...
-- niedoczekanie twoje ... (po dluzszej przerwie) panie
po czym rzucil sie z impetem na straznika, Hotaru przyjal pozycje obronna ... Agito poruszal sie niesamowicie szybko, nagle znikl... chlopak zamknal oczy, w pewnym momencie wymierzyl cios z lewej strony, ostrze pastoralu zatrzymalo sie w powietrzu, a w rzeczywistosci na ostrzu miecza Agito...
-- koniec grzecznosci ... panie, zaczynaj!
w tym momencie obaj znikli... po chili bylo tylko slychac odglosy walki, swisty, gluche wymachy gdzies w powietrzu i uderzenia sparujacych sie orezy... gdzie niegdzie blyslo odbite swiatlo słonca...z nienacka pojawialy sie dziury w ziemi... galezie drzew jakby "same" sie trzesly ,czasem któraś spadla... nagle na srodku laki pojawil sie Agito lekko zdyszany... oczy jego biegaly na pozor chaotycznie badajac cala przestrzen wokol. rownie niespodziewanie pojawil sie wirujacy z niesamowita czestotliowscia pastoral podąrzający w kierunku przeciwnika, Agito podskoczyl przepuszczajac go pod soba nie zauwazyl jednak ze nad jego glowa wisi Hotaru wymierzajacy cios... Agito z impetem udezyl w ziemie, na nim wyladowal Hotaru zas wirujacy pastoral zawrociwszy jak bumerang i zatrzymal sie w jego dloni
- i co... tym razem ja wygral...
zaraz ... gdzie jego miecz!? z tylu!
szybko zeskoczyl z Agito wyjonujac salto do tylu
-- O MATKO ! chcesz mi odbic pluca panie !!!?
wycedzil opryskliwiel stojac za Hotaru i dotyjakac czubkiem miecza jego plecow
- chyba jednak nie wygralem ...
-- nie inaczej panie nie inaczej ...
znow zaczeli sie smiac...
-- Hotaru... moge Cie o cos zapytac?
- tak?
lekko zaskoczony Agito kontynuowal
-- nigdy wczesniej sie nie smiales ...
Hotaru zamilkl... podszedl do Agito i wzial w dlon jego miecz
- wykul go twoj ojciec... (zamachnal sie nim i wymierzyl w slonce) wspaniala robota, to prawda ze byl najleprzym kowalem w historii... wspanialy mistrz
-- tak , byl dobry...
zabral miecz straznikowi
-- a pamietasz jak nas razem uczyl walki bronia ...
- tak ... pamietam, zawsze szybciej lapales wszystkie techniki... ja musialem nad tym siedziec i cwiczyc cale wieczory... kiedy ty sie obijales albo gadales trzy po trzy rozpraszajac mnie...
-- pamietam ... strasznie mnie olewales panie.
zaczal sie smiac
- tak... to bylo wieki temu
usiedli razem pod drzewem i zaczeli rozmawiac

za dlugo pisalem i nie zauwazylem ze mnie wylogowalo ... przepraszam... jak cos to MOJ post ^^

Gość

Szedł. Przez las. Znajomy... Było ciemno i przejmująco zimno. Był nagi, tylko jedna rękawiczka... dlaczego ją właściwie nosił? Bo tak kazał mu Mistrz?...bo sam tego chciał?...dlaczego...?
Biedne dziecko... znowu ON, ten głos... Nie możesz mnie znaleźć... A przecież właśnie tego chcesz
Chce tego...? Znaleźć właściciela głosu...? Może...
Chodź do mnie... Znajdź mnie... I znowu będziemy razem
Razem...? Jak... razem...?
Razem, na zawsze... znajdź mnie... przyjdź tutaj... wabił go, kusił... a on posłusznie podarzał za tym głosem. Dotarł nad jezioro, na jego środku-szklana kula. W kuli... ktoś.
Tak, to ja... ja, więc i ty... przyjdź po mnie... po siebie... nie było już kuszenia. Tylko prośba. Kogoś kto długo był w zamknięciu.
Chciał tak podpłynąć, ale jak tylko się zbliżał, woda zajmowała się ogniem. Jak ropa.
Nie możesz... potrzebujesz artefaktu... smutek w głosie.
Jaki to artefakt? Jak może dojść do szklanej kuli...?
To święty ogień, pochodzacy od Złotego Smoka o rubinowych oczach... musisz zdobyć jego łuskę...a to nie będzie łatwe... znajdziesz go w podziemiach opuszczonego zamku na ziemi Delfina głos był coraz słabszy, postać w kuli, choć widział tylko zarysy, siedziała skulona. Chciał coś powiedzieć, zapewnić, ze będzie dobrze ale woda zawirowała a jemu zrobiło się ciemno przed oczami. Gdy je otworzył-leżał na ziemi, nieopodal budynku w którym zostawił Kaoru. Był okryty płaszczem Strażnika. Ich ubrania były wszędzie porozrzucane. Pozbierał je i wrócił do swojego pokoju. Kaoru zniknał. Dziwne...
Smok... miał znaleźć smoka i zdobyć jego łuskę... ale dlaczego?

-Wstań, Kaoru... - siedział naprzeciw niego,na kamieniu, we wspaniałej czarnej szacie wyszywanej srebrną nicią - Strażnik i Namiestnik połaczyli się... - mówił spokojnym głosem - Nie twoja wina, ze go nie zatrzymałeś... to było zapisane na wiele lat przed twoim stworzeniem... Usiądź tu - rzucił nagle i wskazał mu kamień obok siebie - Opowiem ci... co wydarzyło się przed samym stworzeniem funkcji Straznika. Bedzie to historia zrzuconego z piedestału boga. Jednego z potężniejszych...