World

-Też się cieszę że cię widze - wymamrotał - Dziękuję za przerwanie mi snu... - ziewnął - Przepraszam... kładź się na łózku i śpij....dobranoc - odwrócił się na drugi bok i udawal, ze śpi.

Gdyby nie egipskie ciemności każdy zainteresowany mógłby podziwać palący rumieniec, który pokrył twarz Kazunariego. Uszy i szyję pewnie też...
"Jak to możłwe, że po dwóch dniach on ciągle pachnie em... wodą kolońską?"
Chłopak nieporadnie podniósł się, opierając rękę na ramieniu Alexa, potrącił go kolanem w bok.
- Przepraszam...
Wreszcie dotarł do łóżka. Było dokłądnie tak miękkie i wygodne, jak powinno. Po kilku chwilach już leżał pod koładą.
...
- Słuchaj. To łóżko jest wystarczajaćo duże - kurde, dlaczego się odezwał?

-Ale twoja... nadpobudliwość nieco mnie niepokoji - odpowiedział spokojnie - I... jak to było? A tak, jestem chamem... a jeśli rzucę się na ciebie jak jakieś zwierzę? Jak ty to przeżyjesz? - ciągnął dalej wyjątowo spokojnym tonem.

Kazu otworzył usta a potem zacisnął je bardzo, bardzo mocno.
- Jak sobie chcesz - wysyczał - Błagać cię nie będę.
Zawinął się w kołdrę
- Moesz tam sobie zdechnąć z zimna.

Nie odpowiedział, zamiast tego przyciągnął do siebie kolana i starał się nie czuć przejmującego do szpiku kości chłodu. Przeżyje. ...a przynajmniej miał taką nadzieję.

Czemu nie może zasnąć? Jest mu ciepło, wygodnie.
Westchnął. Podnióśł się i wziął jeden z kocy. Stanł nad Alexem i rzucił na niego okrycie
- Masz i przestań szczekąć zębami, bo nie mogę spać. Panie honorowy... - powiedział i wrócił do łóża.

Uśmiechnął się do siebie ironicznie, ale przykrył kocem.
-Dziekuję - powiedziane to zostało tonem identycznym z tym jakiego uzył Kazunari.

Nadszedł ranek. Momoko dziwnym trafem obudzila się na ziemi. Potarła dłońmi twarz. Z całego zamieszania zapomniała się wykąpać. Wstała i cichaczem wymknęła się z pokoju. W poszukiwaniu łazienki zaglądała do każdych napotkanych drzwi. Raz wlazła do Trona, gadającego do siebie przez sen, później do Alexandra i Kazunariego, za jednymi drzwiami kryło się ciemne pomieszczenie śmierdzące zepsutym mięsem. W końcu po wielu próbach odnalazła upragnioną łazienkę. Umyla twarz i spróbowała okiełznać latające włosy na wszystkie strony świata. Bez skutku. Gdy wychodziła natknęła się na Reihe, która oznajmiła, że zaraz ktoś przyniesie jej czyste ubrania i ręczniki i kazała jej natychmiast wracać do pokoju.

Nie, ja wcale nie umarłam!

Nie wiadomo kiedy natrzedł świt, o wiele za wcześnie... Kazu usiadł ziewając i drapiąc się w głowę; rozejrzał się po pokoju. Dopiero po chwili przypomniał sobie, gdzie jest i dlaczego tu trafił. Padł spowrotem w posłanie.
Właściwie dopiero szarzało, zanim przyjdą ich budźić minie pewnie parę godzin...
Usiadł ponownie i spojrzał na podłogę. Alex leżał zwinięty pod kocem. Chyba spał.
Kazu zmróżył oczy i wydłą usta z pogardą.
"Tia... gdyby jednak się położył obok mnie to na pewno nie miałbym tak spokojnego snu. Cokolwiek by nie powiedział..."
Oparł głowę na ręku i dalej patrzł na śpiącego rudzielca. Nawet mógłby go lubić... Gdyby nie ta jego dwuznaczna przyjaźń z Vincentem. Fakt, że oni TO robili...
"Ciekawe który cześciej był na górze?" przeleciało chłopakowi przez myśl. Złapał się za głowę i potrząsnął nią gwałtownie. Jeszcze trochę i zacznie sobie wyobrażać... Ble zwłaszcza z Vincentem BLEE
W ogóle jak to jest kochać się z kimś...?
Zerwał się na równe nogi. NIe, to wielkie łóżko zdecydowanie źłe nie niaego wpływa!

Patrzył na siebie samego. Ojciec znowu go bije. Matka stoi obok i patrzy z wyższością. Ile miał lat, gdy po raz pierwszy uderzono go w twarz? 13. Dlaczego...? Nie pamiętał. Czy to ważne? Ich już nie ma! Nagle jego "ja" spojrzało mu prosto w oczy z jawną pretensją.
Nic nie zrobisz? usłyszał.
Zamknij się! kolejne uderzenie ojca Wcale się nie zmienił! Zawsze będzie się bał!Zrób coś! Zabiją mnie! cichy krzyk dziecka został zwielokrotniony przez echo. Gdy ruszył na pomoc-natrafił na niewidzialną ścianę.
Nie uratujesz nikogo...wszyscy ci, na których ci zależy zginą... i to będzie twoja wina dziecko się roześmiało, jego rodzice także.
Nieprawda! zaprotestował. Odpowiedział mu głośniejszy smiech i kolejne odgłosy uderzeń NIEPRAWDA!
Otworzył oczy i gwałtownie usiadł.
-Nieprawda... - wymamrotał.

Kazu podskoczył
- Co tam, koszmarki się śniły? - mruknął
Ktoś zapukał do drzwi i otworzył je nie czekając na zaproszenie. Do pokoju weszła Reiha.
"A to ranna ptaszyna" pomyślał zgryźliwie chłopak.
Dziewczyna spojrzała na nich i uniosła lekko brwi.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.
- Owszem, przeszkadzasz. Kto to widział ładować się do męskiej sypalni...
- Nie ma czasu na konwenanse. - odgryzła się - Przyniosłam wam ubrania.
Służąca, któa jej towarzyszyła położyła ubrania na stole i wyszła.
- Pozostali juz wiedzą. Wszyscy macie się przebrać i iść na dziedziniec. Tam ty i Momoko przeczytacie zaklecie, które da wam odpowiednie moce. Zobaczymy, czy filar naprawdę was wybrał...

Nie odpowiedział na uwagę o koszmarkach. Nie uratuje nikogo... naprawdę tak będzie? Wszyscy ci, na których mu zależy zginą? Ale... kto? Vincent, pierwsza myśl. A... inni? Obchodzą go choć trochę?
Wejście Reihy przerwało jego rozmyślania.
-Witaj - powitał ją wymuszonym uśmiechem - Za chwilę będziemy.

Wzruszyła ramionami i zostawiła ich samych. Kazu spojrzał krytycznie na ubrania.
- Same jedwabie... a spójrz na te buty. Czy w tym da się chodzić w ogóle?
Obejrzał się na Alexa
"Ma minę jakby wszystko go bolało. W sumie sam się o to prosił, ale prawie mu współczuję..."
Za oknem znów zrobiło się ciemno. Jakby chmura zakryła ledwo wschodzace słońce. Przez okno wpadł zimny podmuch wiatru.
- Chyba będzie burza, idelanie na uroczystość...
Wrócił do łóżka i sięgnął po swój tobołek z ubraniem i katanę. Wazył je przez chwilę w dłoniach.
- Kto by pomyślał, że zacznę chodzić w sukience...
Już miał je odłożyć, kiedy... uderzył piorun. To znaczy tak to wyglądało. Tylko, zę Kazu poczuł jakby uderzył w niego. Wszystko nagle zrobiło się jaskrawo żółte a jego ciało przeszył orkopny ból; krzyknął.
Kiedy otworzył oczy stał na smaganej wiatrem nadmorksiej skale. Alex leżał kilka metrów dalej. Twarzą do ziemi i nie ruszał się.
- "Rycerze z innego śiwata".
Głos był potężny, pełen złowrogiej ironni. Huczał w wietrze, ziemia od niego drżała.
- Chcecie uwolnić filar? Przyjdźcie po nią osobiście. Przyjdźcie po nią do mnie

Skrzywił się podnosząc z ziemi. Niepewnie stanął i rozejrzał się wokoło. Woda, mnóstwo wody. Zimny wiatr. I głos ociekający wprost ironią.
-...to się robi coraz dziwniejsze... - mruknął do siebie - Co robimy? Idziemy i spotykamy się z jakże przyjemnym właścicielem owego głosu? Coś czarno widzę naszą przyszłość... - westchnął.

Kazu długą chwilę stał nieruchomo. A potem zaczał klać. Kląć bardzo bardzo dosadnie. Kiedy się zmęczył założył ubranie, które na szczęście ciągle trzymał w rekach a potem zapiął katanę na plecach.
- Pewnie, że idziemy. Skopiemy mu dupę, staremupierdzielowi. Poza tym, trzeba jakieś śniadanie skombinować. Pozostali pewnie też gdzieś tu trafili.