World

Tenshi nie mógł zasnąć. Kręciło mu się w głowie. Mimo to wyszedł z domu.
Oparł się o jedną ze ścian.
Chłodne powietrze zupełnie go rozbudziło.
Spojrzał w niebo. Gwiazdy były jakoś nienaturalnie ułożone...
Wbiegł do domu. Spojrzał na wszystkich. Tron był ranny, nikogo nie znał.
Podszedł do Momoko i zaczął ją budzić.
- Momoko? - pociągnął dziewczynę za rękę i wyprowadził na dwór. Na niebie nie było już żadnego znaku - Nic nie rozumiem... Niedawno był na niebie znak... Coś jakby - starał się do czegoś porównać ułożenie tych gwiazd - smok...

Zaspana przetarła pięściami oczy. Dopiero po chwili dotarło do niej znaczenie wypowiedzi Tenshiego. Uniosła do góry rękę i już miała krzyknąć lecz w ostatniej chwili powstrzymała się.
- Ja też to widziałam - szepnęła z podnieceniem. Usiadła na murku próbójąc nie wylecieć w powietrze. - Teraz to napewno nie zasnę - mruknęła. - Co to mogło być? - Zakryła ręką oczy i zmarszczyła czoło.

Obudziły go kroki. Krótki odpoczynek dobrze mu zrobił. "Wstajesz już? Dopiero trzecia.""Może. Zobaczę co się dzieje." Wyszedł na dwór. Było chłodno. - Co się stało, że tak latacie? - Podszedł do dwójki przyjaciół.

- Czy wy nie możecie usiedzieć na tyłkach do rana? Spać nie dajecie... - warknął Kazu wstając i przeciągnął się; zesztywniał w niewygodnej pozycji. Wyszedł za innymi i również spojrzał w niebo i patrzył przez chwilę na gwiazdy; jego oczy robiły się coraz więcej i więcej. Wielka Niedźwiedzica, Orion, Hydra... Gdzie one są...?
- Co to za świat...?

- Skąd mi to wiedzieć? - Momoko oderwała wzrok od nieba. - Co jakis czas gwiazdy układają się w szkielet smoka - dodała. Spojrzała na zegarek. - Patrzcie! - wyciągnęła przed siebie rękę z zegarkiem, którego wskazówki cofały się.

- Nie wiem co tu się dzieje, ale postaram się czegoś dowiedzieć. "Tron, ty chyba żartujesz. W takim stanie nie ma mowy." "Cicho. Znajdź jakiś kościół" Odwrócił się i pobiegł. Rozwinął skrzydła i szybował nad ziemią. "Kilka kilometrów stąd... na wschód jest miasto. W nim znajduje się świątynia... Skręć w lewo, a po siedmiu budynkach w prawo. Na końcu uliczki jest to, czego szukasz." Gwałtownie wykonywał skręty. Zatrzymał się przed wielkimi drzwiami. Pchnął je mocno. W środku było ciemno. Na pierwszy żut oka nie było nikogo. Drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem. - Panie...? Proszę usłysz swojego sługę. Proszę... - Błękitna postać stanęła przed nim i go objeła. "To nic nie da. Tu nie ma Pana. Pogódź się z tym."

dobra, zedytowałam tego posta...

Ran, spokojnie XDD

Został sam, nie licząc śpiącego Shuna. Poprawka, właśnie wszedł Vincent.
-Co się stało? - zerknął na niego pytająco, chłopak cały czas trzymał się za lewe ramie.
-Nic - ledwo usłyszał odpowiedź czarnowłosego, który usiadł przy ścianie naprzeciw niego.
-Nie kłam...widzę, że coś się dzieje - zaprotestował i podszedł do Vincenta. Ten w odpowiedzi wzruszył ramionami. Rudzielec, wbrew jego niezbyt przyjaznej minie, sam sprawdził co się dzieje. Tatuaż Vincenta... nie, to już nie przypominało tatuażu. To był wycięty znak, jednak co dziwniejsze nie było krwi.
-Zadowolony?! - czarnowłosy warknął i przykrył się płaszczem - Odwal się.
Chyba rzeczywiście lepiej go zostawić pomyślał i usiadł spowrotem na swoje miejsce.

Shun obudzil sie slyszac rozmowe dwojga mezczyzn.-Cos sie stalo?Wstajemy juz?-glowa go okropnie bolala i w sumie nawet nie wiedzial kogo pyta, byl tak rozkojarzony.

Nie zareagowli, jakby zupełnie nie pojmowali co oznacza fakt, że trafili do miejsca gdzie niebo wygląda inaczej.
- To nie jest nasz świat... Nie nasza Ziemia... - KAzu poczuł jakby brakowało mu powietrza. Oparł się plecami o ścianę domku. To było gorsze niż ten duch...
Zataczajac się wszedł spowrotem do środka budynku
- Ale... - zaczął i urwał widząć, zę ten do którego się zwracał rozmawia z Vincentem. Chociaż nie była to chyba przyjacielska pogawędka...
Chłopak wydął wargi. Poczuł się nagle beznadziejnie samotny. Jeszcze bardziej niż zwykle...
- Trzeba ruszać tam, gdzie wysyłała nas ta zjawa... Natychmiast... Nie wiem jak wy, ale ja idę...

Momoko ziewnęła i ustała obok Kazu (jak to się odmienia? ^^').
- Ide z tobą. Nic tu po mnie - wzruszyła ramionami.

Wyszedł z budynku. "Ulżyło ci. W ten sposób to ty się do grobu wpakujesz." - To zacznij już go stawiać. - Nie podobało mu się tu. I to bardzo. Skierował się nie wiadomo gdzie. Po drodze kopał jakiś kamyk. Tonął w swoich myślach.

-Ale...teraz? Mielismy ruszac dopiero o swicie...Nie wiadomo co czyha tu noca.Naprawde chcecie ruszac teraz? Tym bardziej, ze nie kazdy z nas czuje sie najlepiej...-Shun byl zaniepokojony tym pospiechem.

Spojrzał przeciągle na Kazunariego.
-Jeśli masz chociaż trochę instynktu samozachowawczego to radziłbym nie wychodzić w nocy do tego lasu. Poza tym skąd ta pewność, że to coś mówiło prawdę. Jeśli nie chcesz zginąć, gdzieś tam zagubiony to siadaj na tyłku i czekaj na świt. - westchnął nerwowo - Przepraszam, nie chciałem tego powiedzieć. - uśmiechnął się nieporadnie do Kazunariego. - Ale Shun ma rację.

Zmarszczył brwi i już otworzył usta, by powiedzieć coś przykrego, ale szybko je zamknął. Mieli rację. To też było denerwujące.
Zakręcił się w kółko i zrezygnowany osiadł w kącie.
Jeśłiby nawet spotkał jakieś zagrożenie, tam na zewnątrż, mógłby użyć miecza. Mógłby myśleć o przetrwaniu a nie roztrząsać aspekty śwaita w którym się znalazł. Nie mósiałby czekać. Nie umiał czekać...
Wcisnął twarz w podkurczone kolane.

-Nie trzeba być takim załamanym. - podszedł do Kazunarkiego i poklepał go po ramieniu. - Też bym chciał już COŚ wiedzieć. Takie trwanie w niewiedzy jest hmm irytujące.
Postarał się uśmiechnąć pokrzepiająco. Był w tym dobry. Wszelkie rodzaje uśmiechów miał opanowane.
-Znaczy.. hmm oczywiście mógłbyś iść sam, masz swój rozum. Ale uważam, że nie zbyt mądrze jest podróżować samemu w dodatku po ciemku. Więc się nie denerwuj już i nie smuć. Świt zajrzy do nas lada moment. - spróbował go pocieszyć, być może mylnie interpretująć jego zachowanie.