World

Uśmiechnał się pod nosem widząc jak Kazunari wstaje cały ubłocony. Jemu na szczęście jakimś cudem udało udało się uniknąć kąpieli błotnej. Vincent był jakiś niespokojny... to dziwne. I co chwila łapał się za któreś ramie z grymasem bólu na twarzy...
-Alexander van Darre - przedstawił się nieznajomemu i wskazał też na przyjaciela - A to jest Vincent Valentine.
Jego przyjaciel zgromił go spojrzeniem, po czym wzruszył ramionami.

Wykrzywił brwi wyrażając jednocześnie i zdumienie, irytację i ochotę do śmiania się.
-To tamten, ten erm.. duży - kiwnął głową na oświetlony jasno domek. Podszedł do drzw i zastukał, po czym nie czekając na odpowiedz nacisnął klamkę i wszedł do środka. Jakby był mieszkańcem tego domu.
-Shun.. wróciłem już.. sorry, że wyszedłem tak bez uprzedzenia, ale pewnie i tak nie kontaktujesz, bo cię gorączka zżera. Jak z nim? - zwrócił się do kobiety, która grzebała czymś w ognisku.
-Nie wiem co mu jest. Nie spotkałam się nigdy z czymś takim. Wygląda jakby nie mógł się zaadaptować? Ale może się mylę. - zerknęła za okno - Co to za zgraja na moim podwórku?
-Erm.. no więc spotkałem ich na plaży..
-Nie życzę sobie obcych w moim domu! - powiedziała stanowczym tonem i wstała, żeby zamknąć drzwi na klucz.
-A jeśli dam ci wiecej miedzi i srebra jak wcześniej? - kobieta zatrzymała się, a Aya uśmiechnął nieznacznie.
-W takim razie drzwi dla nich stoją otworem! - zakrzyknęła radośnie, a i chłopak uśmiechnął się wesoło.

"No tak... Przekupił ją" Kazu uśmiechnął się krzywo. Z innych domów zaczeli wygłądać ludzie, usłyszał pełne zainteresowania, ale nie całkiem przyjazne szepty
- Lepiej wejdżmy...
Budynek rożnił się od pozostałych, widać gospodarzom prowadziło się lepiej niż reszcie wieśniaków. Może nie utrzymywali się z rybołustwa. Może mieszka tu naczelnik czy jak oni się tam zwą...
- Dziękujemy za gościne... - powiedział do kobiety - Mamy tu jeszcze jednego chorego. Zaatakował go wilk. Da się coś z tym zrobić?
Kobieta nie wyglądała na uszczęśliwioną, obrzuciła każdego z nowoprzybyłych uważnym spojrzeniem jakby zastanawiała się kto ile jest wart.
- Połóżcie go tutaj - Pokazała miejsce przy ogniu. OBejrzała rane Trona i zacmokała wargami.
- Miałeś prawdziwego pecha - oświadczyła - Ale ja cię z tego wyciągnę.
Zaczeła smarować mu rękę jakąś maścią o zgniłożółtej barwi. Po pokoju rozszedł się ostry ziołowy zapach
- Będziesz żył.
Wstała i jeszcze raz przyjrzałą się wszystkim
- Od razu mówię, ten dom nie jest gospodą a z was bardzo dziwni podróznicy. Jutro wraca mój mąż i do tego czasu macie się wynieść.
Kazu prawie nie słuchał. PAtrzył na jej ubranie oraz wystrój wnętrza. Wyglądało to wszystko jakoś dziwnie starożytnie. Jakby przenieśli się 500 lat wstecz do Chin czy innej Mongolii.
- Przepraszam, ale który mamy rok?
Kobieta obdarzyła go spojrzeniem, jakby jemu też potrzebna była pomoc medyczna
- Trzeci rok panowania cesarzowej Lao, i to nie jest śmeszne. Możecie spać tutaj - wykonała szeroki gest ręką i wyszła do innego pomieszczenia.
- Słyszeliście? - rzucił Kazu - Nie wiem jak wy, ale ja nigdy nie słyszałem o Zadnej cesarzowej Lao i nikt już nie mieszka ani nie ubiea się tak jak ta stara. Gdzie my do diabła jesteśmy...

- O matko wyrzuciło nas w przeszłość! - krzyknęła zrozpaczona Momoko. - Nigdy nie wrócę do domu! Na zawsze zostanę w tej śmierdzącej rybami wiosce - lamentowała. Po chwili uspokoiła się i podeszła wielkiej mapy wiszącej na ścianie. - Co to za dziwne nazwy? - prawie dotknęła mapy nosem. - Coś mi się wydaje że chyba trafiliśmy do innego świata - powiedziała poważnie dalej studiując mapę. - Za jakie grzechy! - upadła na podłogę. Na czworaka podeszła do łóżka Shuna i położyła głowę obok jego ręki.

Aya wzruszył ramionami i usiadł na krześle, na którym już wcześniej siedział.
-Ja nigdy nie byłem dobry z historii więc nic nie powiem. A co najbardziej mnie tak i tak zdziwiło to to, że rozumiemy się wzajemnie. - oparł się na oparciu. Westchnął głęboko. Ciasno się zrobiło w tym pomieszczeniu.
-Gdzie będziemy mogli spać - kobieta przeciągnęła po mnie znużonym wzrokiem.
-Tutaj. Nie wejdziecie nigdzie dalej. - chłopak uśmiechnął się nieznacznie.
-Zrozumiano. Zdaje się Shun, że zajmujesz najlepsze miejsce. - powiedział żartobliwym tonem.

Chlopakowi bylo juz troche lepiej.Usmiechnal sie do Ayi-Moge sie z kims podzielic-rozejrzal sie po nowoprzybylych.Niekotorych osob nie znal.Wspolczul Tronowi...Byl ciekawy czy z tego wyjdzie...-Jak sie czujesz Tron?-w tej chwili spostrzegl Alexandra...a tuz za nim Vincenta.Rumien pojawil sie na jego twarzy.On tez tu jest?Usmiechnal sie zapominajac co sie stalo wczesniej-Witaj Vincent.Ciesze sie, ze tu jestes.

Wszyscy poszli spać (albo udawali że śpią). Momoko kręciła się na swoim kawałku podłogi. Wstała odganiajac sen i podeszła do małego okienka. Otworzyła je i wystawiła głowę na świeże powietrze. Spojrzała w niebo jak miała w zwyczaju i westchnęła. Cichaczem wymknęła sie z domu i usiadła na murku znajdującym się niedaleko.

Raziel stał w milczeniu nie spuszczając z oczu Vincenta, w końcu postanowił podejść do niego bliżej i przyjrzeć się z bliska z kim on tam tak rozmawia....

Kiwnął mu na przywitanie głową. Po czym podszedł bliżej
-Przepraszam... zapomniałem - wyszeptał z przeroszeniem. Kątem oka zobaczył Raziela stojącego nieopodal. Kiwnął na niego dłonią - To jest Raziel... - spojrzał z autentycznym smutkiem na Shuna.

Rozglądał się po pomieszczeniu z zainteresowaniem.
-Może powinniśmy zapytać o Talamar lub Nefer...? - spojrzał pytająco na Kazunariego

- Nie. Są straszniejsze rzeczy - powiedziała również spoglądajac w gwiazdy. - Myślisz, że wydostaniemy się z tąd?

Witam - powiedział Raz
Czył się jakiś poddenerwowany.... i osłabiony... czyżby tutejszy klimat tak na niego działał???? Zaczęła go boleć głowa co sprawiło że był w jeszcze gorszym humorze. Pozatym ciągle czuł się zazdrosny....
Spojrzał pytająco na Vincenta miał nadzieję że ten mu coś wyjaśni bo tak już miał namieszane w głowie że nie wiedział co robi, po co i dlaczego.... a największą zagadke ciągle stanowiło to gdzie jest...

- To się spytaj - warknął Kazu odnajdując sobie miejsce na ławie pod ścianą. Była twarda, ale sypiał już w gorszych miesjcach. Bolała go głowa, najchętniej zasnąłby i obudził się spowrotem w domu. Domu, to znaczy gdzie? Na myśl przyszło mu wygodne łózo w domu Alexa; zmarszczył brwi.
- Idź i się spytaj...

Zmarszczył brwi i odszedł do przeciwległej ściany. Nie lubił gdy się na niego warczało. Cierpliwości też mu już zabrakło. Usiadł bez słowa na podłodze i opierając się plecami o ścianę zamknął oczy.

-Przepraszam - powótrzył i sięgnał po dłoń Raziela. Splótł jego palce ze swoimi i zbliżył do ust. Ja... ja nie chciałem pomyślał. Szmata! przypomniał sobie zwrot którym kiedyś... nie.. nie będzie do tego wracał. Puścił dłoń Raziela i wyszedł z pomieszczenia, głośno trzaskając drzwiami.

Raziel popatrzył zdziwiony,,,,
- Zaczekaj! Co się stało!!! - Krzyknął i pobiegł za nim