...Ty...

dzięki za dedykacje ^^
Sliczne opowiadanie.
A dla mnie to ejst odpowiednie zakończenie, nie potrzeb 3 cześci... (chyba)

JUPIII... (Okrzyk radości). Nie chcę się chwalić, ale mój argument był najlepszy Very Happy

Tak, Ishizu, karabiny maszynowe przystawione do mojej ślicznej (i dziwnej) główki na mnie działają...

No widzisz ^^

Mi się podobały obie części, ale za pierwszą msz u mnie większe brawa bo to ewidentny angst był XD. Zresztą ja wychowana jestem na słumtnych zakończeniach, happy endy sa złeee.... XD

No dobrze...*zerka na karabin maszynowy Ishizu* połowę trzeciej części mam, ale chyba dam sobie chwilę wolnego czasu...*czuje chłód lufy przy skroni* Albo nie, ok... *panikuje* Już piszę, piszę! Very Happy

*Przenosi Ish trochę dalej od Lenny* Aj odpoczywaj sobie, odpoczywaj Very Happy

Nie przemęczaj się broń boże. Ish ci już nic nie zrobi ^____^

*Patrzy z wdzięcznością na O.* Dzięki, dzięki, dzięki! *kłania się* to ja wypije kawę, pójdę coś zjeść i... I mogę pisać dalej:D

Nie ma za co. Bez odpoczynku nie napiszesz świetnego opowiadania ^^

No cóż...Oto i jest... Trzecia część... Dziękuję Shinigami, Ishizu, Koci i O. za motywacje...Za oczojebny transparent i za karabin maszynowy też. Coż, dla was jest ta dedykacja...Oraz dla Meweline, choć nie wiem czy to można nazwać "smutnym zakończeniem" XD. Ok, już się zamykam. W teksicie występuje tłumaczenie piosenki "Even In Death (Nawet Podczas Śmierci)" Evanescence.

Dopisek:
Dwa kurczaki w koszyku siedzą i rzeżUchę sobie jedzą,
Baran w szopie zioło pali, pewnie zaraz się przewali,
ksiądz za stołem już się buja,
WEJSOŁEGO ALLELUJA!

Życzę wam wszystkim:P

***

*Wycinek z gazety, rok wcześniej*

"Wczoraj miał miejsce wypadek samochodowy. Na pokrytej lodem ulicy tir udeżył w samochód osobowy. Jest jedna ofiara śmiertelna, kierowac samochodu osobowego.Mężczyzna miał..."

Podaj mi powód, żebym uwierzył*, że odszedłeś
Widzę twój cień, i wiem, że one wszystkie są nieprawdziwe
blask księżyca na miękkiej brązowej ziemi
On opuszcza mnie dla miejsca, gdzie ty jesteś
Zabrali mi ciebie, ale teraz ja zabieram cię do domu

To była zima, gdy płatki śniegu miały piekny, biały kolor. Uwielbiałeś zimę. Poprostu kochałeś te dziecinne wojny na śnieżki. Ja też lubiłem zimę, a teraz... teraz jej nienawidzę. Bo czemu mam iść do domu, jeśli nie ma tam ciebie? CZemu mam się cieszyć z Gwiazdki, skoro nie spędze jej z tobą? Teraz jestem sam... Siedzę na ławce koło twojego grobu. Nadal nie mogę uwieżyć w to, co się stało poprzedniej zimy.

Zostanę na zawsze przy tobie,
moja miłości
Delikatnie wypowiedziane słowa, które mi podarowałeś
nawet podczas śmierci naszej miłości, brzmią nadal

Byli na twoim pogrzebie, wiesz? Wszyscy nasi spólni przyjaciele. Składali mi kondolencje. A potem odjechali, powoli, stopniowo wymazując cię z pamięci. Tak... Ja tak nie potrafię. Znów zalewa mnie monotonia życia, tak jak wtedy, gdy cię nie znałem. Praca, dom, Twój grób, dom, prac, Twój grób, dom. Może to bez sensu, ale to napawa mnie spokojem. Ale noce są koszmarne. Kiedyś cierpiałem na bezsenność, ale gdy Cię poznałem to ustało. Teraz znów do mnie wróciły mroczne godziny w ramionach nocy. Skrzypiące podłogi, gdy siąsiadka idzie do łaźenki. A ja... Ja nadal wierzę, że zaraz usłyszę szczęk zamka, a ty wejdziesz i wpuścisz do przedpokoju zimny podmuch nocnego wiatru. Uśmiechniesz się i powiesz "Zaraz wracam, słońce". Pujdzesz do łazienki i weźmiesz prysznic. A potem wrócisz do mnie, do łóżka. A twoje włosy będą mokre, a oczy lśniące.
I znów drżę, odwracając się na drugi bok.

Niektórzy mówią, że zwariowałem**
dla mojej miłości, och moja miłości
Ale żadne więzy nie potrafią
trzymać mnie z dala od ciebie
och moja miłości
One nie wiedzą, że nie możesz mnie opuścić
one nie słyszą twego śpiewu ku mnie

"Bóg jest miłosierny. Bóg nas kocha i jest miłosierny"
Tak zawsze powtarzała mi matka. Kiedyś wierzyłem w to całym swoim serce, ale teraz mam wątpliwości. Jeśli bóg mnie kocha, to czemu mi cię zabrał? Czemu?! Tutaj...tutaj jestem samotny. Nie mam dokąd pójść... Nie chcę nigdzie pójść bez ciebie. Dlatego, proszę, czekaj na mnie... Kiedyś odważe się znów spojrzeć w twarz śmierci.

Zostanę na zawsze przy tobie,
moja miłości
Delikatnie wypowiedziane słowa, które mi podarowałeś
nawet podczas śmierci naszej miłości, brzmią nadal

już nie da się kochać ciebie mocniej niż kocham teraz ja

Zakrwawiona żyletka i kafelki w łaźence. Na lustrze napisałem krwią jedno słowo.
...Ty...
I śnieg. Białe gwiazdki, z których żadna nie jest identyczna. Białe...Tak białe, jak Twoje włosy.
Teraz są czerwone od Twojej krwii. Świadkowie wypadku mówili, że wszędzie była krew.
WSZĘDZIE.
Znów widzę ciemność... I ciebie.

... Słyszę, jak szepczesz mi do ucha "Kocham Cię, słońce".

Zostanę na zawsze przy tobie,
moja miłości
Delikatnie wypowiedziane słowa, które mi podarowałeś
nawet podczas śmierci naszej miłości, brzmią nadal

już nie da się kochać ciebie mocniej niż kocham teraz ja

***

...THE END (mam nadzieję)...

***

*) Zmienione z "uwierzyła" na "uwierzył" na potrzeby opowiadania.

**) Zmienione z "zwariowałam" na "zwariowałem" na potrzeby opowiadania.

***

I porszę. Zakończyłam to opowiadanie, które miało składać się tylko z jednej części. A główny bohater i tak popełnił samobójstwo *skacze*. Laughing

Cudowne... Musiałam wyłączyć piosenkę bo była za wesoła.
Spotkali się w niebie i żyli długo i szczęsliwie ^________^
Dziękuję za dedykację *zaszczyt*

I znowu to takie smutne bylo *placze*. Ale faktycznie mozna spojrzec to ze strony O.... Teraz sa w niebie i sa szczesliwi XD O ile to niebo istnieje...Optymista sie odezwala =='

Jakie ładne. Widzisz i wcale nie bolało. (chowa za plecy karabin) Dzięki za dedykację ^^.

Gość

Piękne normalnie przy ostatniej części sie rozwyłam. (w dodatku czytałam to słuchając Gothic metalu)

Pdoba mi się. Przeczytałam na jednym wdechu. Później, gdy zdałam sobie sprawę, że to wszystko, wypuściłam spokojnie powietrze. Opowiadanie ma klimat i czuje się to zaraz po pierwszym zdaniu. Bravo.

Masz talent. Udało Ci się wzbudzić we mnie to, czego nie czułam już od ponad roku. Wena. Tak, pani Wena zawitała u mnie. Dziękuję.

Tekst smutny, ale dzięki temu piękny.

Mimo kilku potknięć, całość czyta się przyjemnie. Czytelnik ma wrażenie, jakby sam stawał się głównym bohaterem.

Oby tak dalej ^^