Nasze niebo...

"Każde ty jest dopełnieniem wielkiego Ja."

Siedział w kałuży krwi, obok martwego ciała przyjaciela.
Dotknął swojego ramienia, na którym była głęboka rana, z której wypływała gęsta, czerwona ciecz.
Na swoim ciele miał dużo płytkich ran. Ale ta była poważna.
Spojrzał na martwe ciało.
Po jego brudnych od krwi i błota policzkach spłynęły lśniące łzy, pozostawiając czyste ślady.
W umyśle malowały się obrazy przeszłości...

Miał może 16 lat. Siedział na ławce obok swojego przyjaciela. Odgarnął swoje długie, czarne włosy za ucho.
- Wiesz... Czasami czuję się starsznie samotny... Ja wtedy... myślę, że ta samotność mnie może kiedyś zabić. Albo ja... - szeptał niepewnie.
- Ćśśś - uciszył go przyjaciel. Przytulił jego czarną czuprynę do swojej klatki piersiowej. - Teraz już cię nie będzie dręczyła samotność. Już nie ma "ty", ani "ja". Jest i bedzie tylko wieczne "My".
- Obiecujesz? - spytał podnosząc glowę i patrząc w oczy przyjaciela.
- Tak.

Teraz już wszystko widział jak przez mgłę. Czuł, że opadał z sił.
Rozejrzał się.
Nie było mężczyzn, którzy ich zaatakowali, nie było nikogo. Oprócz niego i martwego ciała.
Splótł swoje palce z palcami przyjaciela.
Powoli zamknął oczy.
I wybrał się w swoją podróż ku wieczności.

***

Otworzył powoli oczy. Nie potrafił określicz czy leżał na twardym gruncie, czy lewitował. Pod sobą miał tylko białe i błękitne obłoki.
Nagle przed nim pojawiła sie twarz jego przyjaciela. Ten rozpromienił się na widok czarnowłosego.
- Czy to jest wieczność? To jest... niebo? - spytał.
- Tak... nasze niebo - odpowiedział mu przyjaciel. - Nie zostawiłeś mnie.
- Nie mogłem... i nie chciałem cię zostawić.
Poczuł na swoich wargach ciepłe usa swojego przyjaciela.
Wieczność przeżyją razem.
"Bo nie ma ty ani ja. Jest tylko my."

________________________________

Jeżeli są błędy to to nie moja wina... Word mi się włączyć nie chciał (to przez wirusa) a nie chciało mi się poszukać płyty...
I może kiepskie to opowiadanie jest, bo pisałam to teraz w notatniku, za wiele nie myśląc...

yaaaay fajne*o* i jest krew*bardzo niezdrowy pociąg do krwi*...tylko krótkie :
ale za to dosadne
fakt^^

Super

Tylko jak wyżej: krótkie!

a ja nie lubię pisać długich... Jedno długie pisze, ale skończe chyba za tydzień lub dwa...

To je sssuuuper!!!!! A że krutkie to największy + tego!!!!! świetne!

wzruszające...ładne...same piekno zaczajone w poezji...pozdrówka dla wszystkich i dla Ishizu zwłaszcza

Superaste ^^. Jak to mówią "Któdko i na temat". Ne?

Hmm...Jak zwykle krotkie Razz

Chociaz nie przeszkadza to temu opowiadaniu Wink

Podoba mi sie. Co zauwazylam...Shinigami...lubisz walki XD krwawiacych poranionych chlopcow, ktorzy zaraz leca do nieba XD

nie, najbardziej lubię gdy akcja ciągle toczy się na ziemi, ale jakoś te dwa ficki... tak mi się napsiały...
I to fakt, bardzo lubię gdy się biją, znęcają, ranią i krew też lubię i wogóle, a potem bohaterzy są razem, na zawsze, na dobre i na złe, nawet po śmierci ^^

Lol, to sie da zauwazyc Wink

bardzo mi się podoba w krótki utworze potrafiłaś wyrazić tak wiele to opowiadanie jest wspaniałe