Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Mictlan
Mistrz Spamowania Dołączył: 06 Kwi 2006 Posty: 1810 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5 Skąd: Hell	Wysłany: Czw 19:53, 06 Kwi 2006    Temat postu: Mój Przyjacielu...   może to nie jest takie nyo...yaoiowate, ale....a zresztą, czytajcie sami^^''' opo, które dałam na konkurs o hiv w mojej szkole^^''''' "I am the victim, and the murderer". Ten tekst piosenki „Tristan” Patrica Wolfa świetnie do ciebie pasuje. Dysonans, cały ty. Nie można cię zaszufladkować, nie można powiedzieć, że jesteś czarny bądź biały. Bo ty masz w sobie wszystkie odcienie szarości… Tak jak i ja teraz. Dzieciństwo, chyba najwspanialszy okres mojego życia. Z nim wiąże się wspomnienie z tobą-dzieckiem. Młodszy o 2 lata odwagą dorównywałeś mi. Ty - mój najlepszy przyjaciel. Pamiętasz jak nas nazywali? "Papużki nierozłączki", strasznie nas to drażniło. Dla nas była to "prawdziwa, męska przyjaźń". Razem zdobywaliśmy coraz wyższe gałęzie drzew, razem biliśmy się o każde głupstwo z innymi chłopakami. Byliśmy jak bracia! A później wyjechałeś, nagle i niespodziewanie. Czułem się jakbym stracił cześć siebie, wiesz? Nawet nie domyślasz się jak bardzo się ucieszyłem, gdy wróciłeś! Po 8 latach nieobecności zjawiłeś się znikąd, ty i twój ojciec. Powiedzieli mi, że twoja matka umarła, było mi przykro. Jeszcze gorzej było, gdy zobaczyłem jak bardzo się zmieniłeś. Twoja osobowość, twoja dusza... w najlepszym razie uległy zniekształceniu. Nie sądziłem, że można się aż tak zmienić. Z wiecznie radosnego dziecka przeistoczyłeś się w nastolatka-introwertyka. Na twarzy albo ironiczny grymas, albo tajemniczy uśmiech. Nienawidziłem go, tego uśmiechu. Wyglądałeś wtedy jak ktoś, kto WIE, wie coś na tematy, o których nikt nie ma bladego pojęcia. Miałeś 16 lat, a dojrzałość dorosłego mężczyzny. Mimo to znowu byliśmy przyjaciółmi... Zadawałeś mi często pytania, na które nie znałem odpowiedzi. "Czy życie ma sens?" to tylko jedno z nich. W takich chwilach... czułem się jak ograniczony gówniarz. Poprosiłem, abyś pokazał mi trochę swojego świata. Założę się, że wiedziałeś, iż chciałem ci tylko udowodnić, że twój świat, twoja rzeczywistość jest bez sensu, że MUSISZ się zmienić. Ale wiesz, myliłem się! Pokazałeś mi, że poezja to nie tylko domena kobiet, że w muzyce są jeszcze artyści stawiający na przekaz a nie na komercję i "robienie kariery". Razem odkrywaliśmy Patrica Wolfa i jego dysonans, Irę i ich Ikara, oraz całą resztę. Razem szukaliśmy tłumaczeń Dir en Grey. Miałeś słabość do psychodelicznych tekstów Kyo Niimury. Twoje ulubione zdanie - Kohakuiro shita suunen no yumeshuuen no saki soko ni hontou no ore ga iru?* Wciąż je pamiętam. Mogliśmy rozmawiać godzinami na przeróżne tematy. Dawna zażyłość wróciła... Prawie. Czasem wydawałeś mi się nieobecny, twoje spojrzenie... zupełnie jakby przenikało przeze mnie. W takich chwilach musiałeś być bardzo samotny... Sielankę zniszczyły plotki. Czemu zawsze wszystko psuje się w najmniej odpowiednim momencie? ...nazwali nas parą. Pewnego dnia przesadzili, to wtedy nabawiłem się tylu siniaków. Tamten i tak był w gorszym stanie. Ale para? My? Naprawdę mnie to zdziwiło. Żaden z nas nie przypominał typowego geja (jakby byli typowi homoseksualiści...), rozumiesz: obcisłe ciuchy i tego typu sprawy. Ty - ze swoimi wiecznie nastroszonymi, czarnymi włosami i zielonymi oczami i ja - świr, co miesiąc zmieniający kolor włosów i szkieł kontaktowych. Ubieraliśmy się na czarno, czasami ja przerzucałem się na inny ciemny kolor. Ale rzadko. Z wyglądu żaden z nas nie przypominał homo... Czemu więc sądzili, że jest inaczej? Byliśmy przyjaciółmi, nikim więcej. Nie przytulaliśmy się, nic z tych rzeczy. Dlaczego więc...? Spytałem cię o to wprost. Popatrzyłeś na mnie tym swoim tajemniczym uśmiechem, który tak mnie denerwował i wzruszyłeś ramionami. Po tym coraz częściej przyłapywałem cię na ukradkowych spojrzeniach, jakie mi rzucałeś. Nawet nie wyobrażasz sobie jak mnie to przeraziło! Ty... i ja? RAZEM? Nie, nie, nie... Spanikowałem, uciekłem jak tchórz. Unikałem cię jak najgorszej zarazy, nie odzywałem się nie słowem do ciebie. Pozwoliłeś mi na to przez 2 tygodnie, w końcu jednak poprosiłeś o spotkanie i szczerą rozmowę. Byłem ci to winny, wiedziałeś że przyjdę, prawda? Zamiast rozmowy oznajmiłeś mi tylko jedno: że wyjeżdżasz, tym razem na zawsze. Miałeś także dwie prośby. Pierwsza - pocałunek. Zupełnie niewinny, w policzek. Tak, wiem, to zupełnie niemęskie, ale... Uśmiechnąłeś się tak pięknie w podziękowaniu. Druga prośba była nieco inna - braterstwo krwi. Osłupiały patrzyłem na żyletkę, patrzyłem jak rozcinasz sobie wnętrze dłoni, jak cięcie wypełnia się krwią, a cienka stróżka spływa ci po nadgarstku. Podałeś mi metalową blaszkę i posłałeś mi spojrzenie, pełne wyczekiwania i jawnej prowokacji. Bolało, wiesz? Nie sądziłem, że taka mała blaszka może sprawić tyle bólu. Ale widziałem jak zafascynowany patrzysz na szkarłat mojej dłoni. Podaliśmy je sobie i od tego momentu mieliśmy taką samą krew. Naprawdę staliśmy się braćmi! Braćmi krwi. Później już cię nie było, wyjechałeś. A ja zostałem sam. Przyszedł czas, kiedy TO musiało się zacząć. Zupełnie niewinnie, rutynowe badania. To był przypadek, że zaznaczyłem też badanie na wykrycie wirusa HIV. Wynik, jaki otrzymałem, chyba rozumiesz, był dla mnie ciosem. Kiedy i gdzie mógłbym się zarazić?! Nie miałem dziewczyny, nie brałem, nie... ŻYLETKA. Tylko to przyszło mi do głowy. Ale wiesz, na początku nie uwierzyłem. Ty, mój przyjaciel, brat, miałeś mi coś takiego zrobić? Nie... bez żartów. Wtedy dostałem twój list. Pisałeś w nim, że zostawiasz mi znamię. Że jestem dla ciebie najważniejszy. Ze darzysz mnie uczuciem, którego wolisz nawet nie nazywać. Że jest z tobą źle, bo umierasz, bo masz AIDS. Że teraz ty i ja mamy bliźniacze znamiona. Kilka dni po otrzymaniu listu twój ojciec powiadomił mnie o twojej śmierci. AIDS cię wykończyło. Dopadło. Rozerwało na strzępy i pożywiło się twoim bólem. Wiesz, ja też się zmieniłem, po tym. Kolory tęczy wyblakły, zostały odcienie szarości. Nie mam do ciebie żalu, już nie. Zobojętniałem na niemal wszystko. Nie mam celu w życiu, nie przekażę nikomu naszego znamienia. Mój przyjacielu... AIDS jest jak drapieżnik, prawda? Czeka na mnie, zagnieździło się w każdej mojej komórce. Uderzy w najmniej spodziewanym momencie, tak samo było w twoim przypadku. Ono szuka odpowiedniej chwili, żeby strzaskać delikatną taflę, w której widzę swoje odbicie. Ale nie boję się, spotkam wtedy ciebie. Znów będziemy NAJLEPSZYMI PRZYJACIÓŁMI. Ja się cieszę... a ty? *** Chłopak stoi przy grobie, jakich setki na tym cmentarzu. Porusza ustami jednak nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. W końcu przestaje i już tylko patrzy. Gdyby ktoś go w tym momencie zobaczył - nie potrafiłby określić, o czym on myśli. Jego twarz... zupełnie jak maska, bez wyrazu. Nagle... uśmiecha się. Całuje własne palce, którymi po chwili dotyka medalionu na grobie, przed którym tyle stał. Widnieje na nim chłopak, zupełnie zwyczajny. Data pod medalionem głosi, że umarł w wieku 17 niemal lat. Smutne. Taki młody chłopak... "Śmierć powinna być domeną ludzi starszych, prawda mój przyjacielu? Nie, nieprawda. Śmierć lubi wszystkich, każdy jest dla niej tak samo ważny". Na jego twarz wpływa ironiczny grymas. Patrzy jeszcze przez chwilę na grób i medalion, po czym odchodzi spokojnym, równym krokiem. *Moje lata marzeń, czy w końcu moja prawdziwa osobowość będzie istnieć? Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry