Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Groshex
Nawrócony Dołączył: 04 Kwi 2006 Posty: 24 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5 Skąd: Łódź (Retkinia)	Wysłany: Wto 12:51, 04 Kwi 2006    Temat postu: "Marzenie"   "Najdoskonalsza rzeczywistość jest snem, a najdoskonalszy sen rzeczywistością" >>>>Wszystko to działo się, gdy przeprowasziłem się do nowego miasta. Kiedy pierwszy raz ją zobaczyłem, myślałem, że Anioł zstąpił na ziemię. Nie mogłem się ruszyć, nie mogłem zaczerpnąc oddechu, nawet nie mogłem mrugnąć, aby nie stracić choćby ułamka sekundy pztrząc na jej twarz. długie włosy spływające na jej ramiona delikatnie poruszał wiatr, pełne usta zdawały się uśmiechać, oczy delikatnie były skierowane w moją stronę. To chyba jej oczy tak na mnie działały. Każde jej spojrzenie wywoływało we mnie uczucie wewnętrznego palenia. Kiedy się otrząsnąłem postanowiłem pójśc do mojej nowej szkoły. I wtedy zobaczyłęm ją po raz drugi. Przeszła obok mnie, poczułem jej perfumy, dość mocne, ale delikatne zarazem, zapach agrestu i fiołków. Z bliska wyglądała jeszcze piękniej, do tej pory myślę, że to sen, który trwa całą wieczność. Nie wiedziałem do tego momentu jak to jest, gdy, kiedy patrzysz na kogoś, czujesz jakbyś odżywał na nowo, albo umarł i znalazł się w Niebie, a obok ciebie stał Anioł. Jeśli Bóg miałby córke, to Bóg byłby właśnie jej ojcem. >>>>Przez pierwszy tydzień spotykałem ją tylko na mieście i szkolnym korutarzu. I oczywiście widziałem ją cały czas w moim umyśle. Później zapisałem się na kółko polonistyczne, w którym ona także uczestniczyła. Chociaż na lekcjach starałem się nie myslec o niej, było to bardzo trudne, ale, jak się przekonałem, możliwe. Postarałem się skupić na nauce, lecz na przerwach, w domu i w snach, cały czas przeznaczyłem dla niej. Próbowałem przełamać strach, obawę, że gdy odezwę się do niej, ona nic nie powie, lub powie, ale nie to, czego oczekuję. >>>>W domu przemyślałem całą sprawę i postanowiłem chociaż z nią zagadac. W końcu musi mnie znać, bym mógł się starać o coś więcej. Było by wspaniale, gdybyśmy się przyjaźnili. Kto wie, może się jej spodobam? Więc należy działać, postawić ten pierwszy krok. >>>>Gdy następnego dnia poszedłem do szkoły zobaczyłem ją ponownie, tym razem była ubrana w białe dzwony i tegoż samego koloru podkoszulkę, która z przodu miała jakiś napis, z tyłu zaś wyszyte były skrzydła, rozłożone i zespolone ze sobą przy ich podstawie. >>>>Na kolejny dzień czekałem na nią na korytarzu, nerwowo rozglądałęm się, poszukiwałem jej wzrokiem. Usłyszałem nagle rozmowę dwóch dziewczyn. >>>>- Słyszałąś, że Kaśka nieżyje? >>>>- Coś ty? Kiedy? Jak? >>>>- Podobno wczoraj potrącił ją samochód. >>>>- A wiadomo już kto? >>>>- Nie, jeszcze nie. Ale jak coś się dowiem zadzwonię do ciebie. >>>>- Dzięki, to... >>>>Przestałęm ich słuchać właśnie w tym momencie. błagałem w myślach, do tej pory nie wiem kogo, żeby to nie była ona. Zaczęło mi się kręcić w głowie, wszystko dokoła migało w przyspieszonym ruchu. Z każdą sekundą traciłem nadzieję, nadzieję na to, że ją ujrzę jeszcze raz. Później ta krzycząca nadzieja stała się tylko szeptem. Odwróciłem się i skręciłem, idąc do sali matematycznej. I ujżałem ją wpadającą na mnie. Upadliśmy. Chyba rozwaliłem jej plecak, ponieważ częśc jej książek wypadła na podłogę. Leżałą chwilę na mnie, wstała na klęczki i dopiero wtedy zeszłą ze mnie i zaczęła zbierać podręczniki. Oczywiście pomogłem jej. Zapoznaliśmy się włąśnie przez ten wypadek. okazało się, że jest ona moją drugą połową duszy. kiedy ze sobą rozmawialiśmy, widziałem, że mnie polubiła. >>>>Po kilku dniach postanowiłem powiedzieć co do niej naprawdę czuję. Lecz niestety popełniłem błąd. >>>>Powinienem uważać, jak przechodzę przez ulicę... Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry