Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

a_wia
Innowierca Dołączył: 25 Kwi 2006 Posty: 15 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5 Skąd: Łódź	Wysłany: Czw 8:03, 27 Kwi 2006    Temat postu: Kochając nienawidzę.   Jako nowa na forum, od razu rzucę się na pożarcie. Tylko może nie wyrabiajcie sobie o mnie opinii po tym czymś ^^'' Kochając nienawidzę. … jak upośledzona, zasmarkana, rozhisteryzowana małolata w podartej podkolanówce i rozwiązanej wstążce. Nienawidzę cię, nienawidzę twojego oddechu, głosu, przygarbionej sylwetki i tego, jak mnie obluszczasz. Szczoteczka do mycia zębów zjawiająca się niepostrzeżenie, budująca podwaliny szlafrokowi kąpielowemu w różowe żaby i stanowiącemu rażący dysonans w wyłożonej bordowymi płytkami łazience. Utopione w wodzie mydło, zachlapane pastą do zębów lustro i mokry, rzucony na podłogę ręcznik. Pokruszona, podeschnięta bułka na kuchennym blacie, okruchy, zaściełające podłogę i wysmarowany zjełczałym już masłem nóż. Jesteś, jesteś, codziennie jesteś obok, dotykając mnie, uśmiechając się, po prostu będąc. Książka, założona papierkiem po waflu na czytanym rozdziale i kubek z fusami po wypitej herbacie. Rura zatkana zakrętką od dezodorantu i przytrzaśnięty drzwiami liść od palmy. Śmiech, przypominający rżenie konia i płacz chimerycznej dekadentki. Jazgot, nieustanny, męczący gwar, otaczających cię ludzi, którzy wykrzywiają twarze w uśmiechach i walają błotem wypastowaną podłogę. Telefon, dzwoniący o czwartej nad ranem i to, że dzwonek w drzwiach znów się zaciął. Twój głos, powtarzający, że kochasz, jak katarynka, jak pierdolnięty, nakręcony wariat z przylepionym do ust grymasem repliki czułego uśmiechu. Odpływ wanny zatkany czerwonymi włosami i taki sam włos wyłowiony na łyżce zupy ogórkowej. Codzienność z tobą mnie zmęczyła, czekanie aż znikniesz - zabiło. Monotonnie, nieprzerwanie i defensywnie cyka zegar, wydzwaniane kurantami plastikowego koguta uciekają godziny życia przy tobie, obok ciebie, ale nigdy z tobą. Wynoś się! wzbiera się we mnie ostry, gardłowy krzyk, uciszony natychmiast postawioną przy łóżku butelką wody, gdy budzę się z piaskiem w gardle wysuszonym na wiór. W chrobocie klucza, gdy wracasz ze studia, taszcząc teczkę z nutami i gitarę w niedopiętym pokrowcu. W chłodnym kompresie na rozpalonym czole i w spiłowanych ostro, wbijających się w moje plecy paznokciach. Nie chcę cię, nie potrzebuję i nie mogę bez ciebie żyć. Jesteś moim końcem, będąc początkiem. Chciałbym się ciebie pozbyć nie wyrywając sobie kawałka serca, pasożytniczo już przez ciebie zabranego. Niechęć wybucha w nagłym skrzywieniu warg i przekleństwach, rzucanych prosto w napiętą, pobladłą twarz. Śmieszysz mnie, jesteś żałosny, wszystkie myśli plączą się w mojej głowie, gdy upokarzająco bezradny słucham stłumionego szlochu dochodzącego zza zamkniętych drzwi, gdy znów pokonany przepraszam, choć wcale nie chcę; gdy będąc z tobą każda sekunda wżera się echem upokorzenia w mózg, wypływając cienkim strumyczkiem krwi z zagryzionej w zwierzęcym wrzasku wargi. Obco puste mieszkanie, gdy ruszasz w trasę, krótka migawka z telewizora i ty, stojący w blasku reflektorów, szczupłe palce szarpiące struny gitary i ciche zdziwienie, gdy poduszka nie pachnie rumiankiem. Nienawidzę cię kochając, jestem, nie potrafiąc żyć ani z tobą, ani bez ciebie. Jestem poza sobą, w zaklejonej zdradziecką łzą spływającą po twoim policzku i spętanej uczuciem pustce. … i can’t live with or without you… /U2, “With or Without You”/ Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry