Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Shinigami
Najwyższy władca piekielnych otchłani Dołączył: 31 Mar 2006 Posty: 208 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5	Wysłany: Wto 20:06, 18 Kwi 2006    Temat postu: Kochać wroga   Ja nie wiem jak już nazywać moje opowiadania... niah niah ________ Mężczyzna w czarnym płaszczu, siedząc na grzbiecie ciemnego konia, pędził przez las w poszukiwaniu zwierzyny. Jego ogier z gracją unikał drzew. Kilkanaście metrów od niego, zza krzewów wyskoczył jeleń. Przestraszona zwierzyna zaczęła uciekać. Mężczyzna pognał za nią. Jego długie, brązowe włosy falowały za nim na wietrze. Wyciągnął łuk i wystrzelił strzałę. Trafił jelenia w szyję. Zranione zwierze upadło ciężko na ziemie. Mężczyzna z gracją zsunął się z ogiera i podszedł do zwierzyny. Nagle usłyszał szelest pomiędzy krzakami. Odwrócił się w ich stronę. Zza nich wyłonił się mężczyzna z białymi włosami do ramion. Oczy miał zamknięte, a na twarzy widniał podły uśmiech. - Och, najwspanialszy królu, wreszcie się spotkaliśmy – powiedział głosem przesiąkniętym sarkazmem. Otworzył oczy. Miał ciemne tęczówki, zdające się mieć taki sam kolor jak źrenice. Zmarszczył brwi, ale kąciki jego ust ciągle uniesione były ku górze. - Milcz, psie – odwarknął brązowowłosy mężczyzna. – Zaraz zetrę z twojej twarzy ten twój uśmieszek – to mówiąc wyciągnął miecz. Tajemniczy czarnooki jegomość nie reagował. Stali mierząc się wzrokami. Kiedy brunet szykował się do ataku, białowłosy tylko gwizdnął głośno. Zza krzaków wyłonił się wilk. Skoczył na króla z ręki wytracając mu miecz. Zaczął gryźć mężczyznę po całych rękach. Pazurami drapał jego ciało. W jednej chwili przestał ranić mężczyznę. Wilk opadł bezwładnie na ziemię. Brunet teraz zauważył pochylającego się nad nim rycerza, trzymającego zakrwawiony miecz. Najwidoczniej wbił bron w plecy wilka. - Nic wam nie jest, panie? – spytał wojownik. Król obejrzał swoje rany. Nie były poważne. Spojrzał po chwili na martwe ciało wilka. Obok niego klęczał białowłosy mężczyzna. - Do lochów z nim – rozkazał nie odpowiadając na pytanie rycerza. - Jesteś złym władcą. Traktujesz mieszkańców swojego państwa jak psy. I okradasz ludzi. Z życia i światła. Zabiłeś też moja siostrę. Zemszczę się za nią i wszystkich innych. – Po chwili milczenia z uśmiechem na twarzy dodał: - Jestem panem wilków. Posłusznie wstał i zaczął iść przed rycerzem pozwalając, by tamten go popychał co jakiś czas. Nie mówił nic, nie protestował. Zaczął nucić jakąś melodię. Dziki były piękne, ale opowiadały o nienawiści, okrucieństwie, o złym życiu, w którym nasyła się na innych Boga Śmierci. Im dłużej król ją słuchał tym jaśniejsza stawała się dla niego prawda: melodia ta opowiadała o nim. Upadł na kolana zakrywając sobie dłońmi uszy. Zamknął oczy. - Przestań! – wrzasnął. – PRZESTAŃ! Poczuł dłoń rycerza na swoich plecach. - Zabierz go do lochów – szepnął – i zostaw mnie tu. *** Król schodził po marmurowych schodach wprost do lochów. Zatrzymał się przed kratami jednej z celi. W rogu spal skulony białowłosy mężczyzna. Brunet poczuł ukłucie w sercu. Nie wiedział czemu ten widok tak na niego działał. Odwrócił od niego wzrok. Usiadł na ziemi obok krat patrząc się w sufit. <i>Co ja robię?!</i> - Jestem panem wilków. Przyjdą tu i zabiją cię – usłyszał za sobą głos białowłosego. Wzdrygnął się na jego dźwięk. Odwrócił się twarzą do niego i zaśmiał mu się w twarz. - Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić. Myślisz, że wilki mają szansę pokonać moją armię? - Przyjdą tu i zabiją cię – powtórzył białowłosy. Nastała długa chwila milczenia. - Jak cię nazywają? – spytał król przerywając ciszę. Sam zaskoczył się tym pytaniem. <i>Król rozmawiający z więźniem jak z przyjacielem...</i> zaśmiał się w duchu. - Joshua. Usłyszał warczenie na schodach. Spojrzał w ich kierunku. Stało tam pięć wilków. - A.. ale jak...? – zerwał się na nogi i patrzył na zwierzęta rozszerzonymi oczami. Z otwartych ust nie wyleciał już żaden dźwięk. - Albo wilki cię zabiją albo zmierzysz się ze mną. Na śmierć i życie. *** Stali naprzeciw siebie mierząc się wzrokami. Wyciągnęli miecze i zaczęli walczyć. Król poczuł ostrze miecza w swoim ramieniu. Mimo bólu ciągle walczył zacięcie. Tańczyli swoje śmiertelne tańce z gracją wymachując mieczami. Zadawali sobie głębokie rany. Krew mieszała się z kroplami potu. Joshua wytracił miecz z ręki króla. Brunet już nie miał na nic siły. Od dłuższego czasu wiedział, że nie ma szans na wygraną. Runął na ziemię, a potem... ...potem była już tylko pustka. *** Do jego uszu dochodziła piękna melodia. Słodkie dźwięki opowiadały o szczęściu i miłości, o nadziei na lepsze jutro i o niespełnionych marzeniach. Powoli otworzył oczy. Leżał na niewielkim łóżku owinięty w biały koc. Podniósł plecy tak, że był teraz w pozycji siedzącej. Rozejrzał się dookoła. Znajdował się w niewielkim pokoju. Obok niego, na krześle, siedział Joshua nucąc piękną melodię. Zauważył, że wszystkie jego rany są obandażowane. - Dlaczego mnie nie zabiłeś? – spytał król. - Ponieważ... – przepiękny rumieniec oblał policzki białowłosego. - Ponieważ? - Ja cię chyba... Chyba cię kocham – odpowiedział szybko, jakby bał się własnych słów. Brunetowi w sercu zrobiło się jakoś cieplej. - Kochasz mnie... – powoli powtórzył trawiąc znaczenie słów. Chwycił podbródek białowłosego i przybliżył jego twarz do swojej. Przywarł swoimi ustami o jego ust. Rozchylił mu wargi i wsunął język. - Ja ciebie też kocham – szepnął król odsuwając się od Joshuy. – Ja... Nie powrócę do zamku. Będę tu z tobą. - Nie. Jeżeli mnie naprawdę kochasz to proszę cię tylko o jedno. Zmień się. Bądź lepszym królem. - Powrócisz ze mną? - Tak – odpowiedział białowłosy po chwili milczenia. – Będziemy zawsze razem. Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry