"Aniele mój, osusz me skrzydła swymi."

<i>"Wszyscy jesteśmy aniołami z jednym skrzydłem,
możemy latać wtedy, gdy obejmujemy drugiego człowieka."</i>

Siedział sam, plecami oparty o drzewo, opatulony mroczną nocą. Rozłożyste gałęzie gęsto pokryte liśćmi nie przepuszczały światła księżyca. Ale on nie opuścił lasu. Siedział tam i jak przez mgłę widział obrazy przeszłości.

Powoli otworzył oczy. Nie wiedział kim był, kim jest, jak się znalazł na tym świecie i gdzie był kiedyś. Ostrożnie wstał. Rozejrzał się. Naokoło niego był tylko piasek. Piasek i morze. Fale słonej wody muskały jego stóp. Poczuł ból. Ale nie na ciele. Dopiero teraz sobie uświadomił, że ma skrzydła. Białe, ogromne i dumne. Może więc był aniołem... Ale co on tu robił?
Zaczął wędrować wzdłuż brzegu. Wsłuchał się w śpiew morskich ptaków i muzykę morza. Nie słyszał nic innego. Nie słyszał kroków zbliżającego się do niego niebezpieczeństwa.
Poczuł uderzenie w plecy. Jakaś gęsta, lepka ciecz spływała po kręgosłupie. Upadł na ziemię. Obrócił swe oblicze ku mężczyźnie, który go zranił.
Twarz człowieka była poorana bliznami.
Anioł wstał i zaczął uciekać. Zapomniał po co ma skrzydła. Biegł. I to był największy błąd. Mężczyzna go dogonił. Człowiek wyciągnął miecz i odciął mu lewe skrzydło.
Ból był nie do zniesienia. Łzy same napływały mu do oczu. Biegł przez plaże szybciej niż kiedykolwiek. Na horyzoncie ujrzał las. Powoli tracił siły. Ale dobiegł do lasu i ukrył się w nim. Upadł na ziemię, tuż pod najwyższym drzewem. Teraz już nie miał sił. Jeżeli ktoś lub coś by go tu zaatakowało przegrałby.

Westchnął. Tak się tu znalazł. Kosmyki swoich długich, ciemnych włosów odgarnął za ucho. Utracone skrzydło wciąż bolało. Siedział i cicho zaczął łkać.
Usłyszał jakieś kroki. Spojrzał przed siebie i otarł łzy.
Jego oczom ukazał się jasnowłosy młodzieniec. Chłopiec też był aniołem, który utracił skrzydło. Ale utracił prawe skrzydło.
Patrzyli na siebie w milczeniu. Żaden z nich później nie wiedział ile czasu wymieniali spojrzenia.
Ale to nie był surowy wzrok, wyzywający do walki. W oczach obydwóch aniołów było raczej zrozumienie i ból.
Jasnowłosy anioł podszedł do ciemnowłosego. Podał mu rękę i pomógł wstać. Objął go w pasie. Jego skrzydło zastępowało ciemnowłosemu utracone i na odwrót.
Razem polecieli do nieba, by uwolnić się z tego mroku.
Ogarniała ich tam oślepiająca jasność. Spojrzał jeszcze na swego zbawczego jasnowłosego anioła. Odpowiedział mu uśmiech. Wiedział już, że nigdy sam nie zostanie.

Piękne. Takie realistyczne. Wzruszyłam się... *chowa się w cieniu i powoli uspokaja* Masz talent dziewczyno.

Mnie tez bardzo sie podobalo ^^ Krotkie opowiadanie, ale jakie tresci przekazuje. Doprawdy, masz talent, wiecej takich opowiadanek Very Happy

Kawaii *-* Śliczne, nawet nie potrafię się wysłowić...

Piękne. Teraz uważam się za jeszcze większe beztalęcie Very Happy

Dzieki *wzruszona od czytania komentarzy*
Ishizu, nie mów tak! Daj tutaj jakieś opowiadanie czy coś ^^

Hmmm, może się czepiam (jak to ja ;P), ale wydaje mi się to takie... suche. I płytkie. W sensie przekazu emocjonalnego. Nie, żeby nie wzbudzalo uczuć. Chodzi raczej o to, że brakuje mi wgłębiania siew odczucia bohatera. Tutaj zdecydowanie byłyby na miejscu zabiegi stosowane przez twórców romantycznych.
I taki troszkę niedosyt pozostał, ale w takim pozytywnym sensie. Bo chciałoby się przeczytać wiecej Smile

.

no całkiem niezłe........ ale czegoś mi brakuje

Mnie się BARDZO podoba!!! Wiem, w regulamini jest, by nie pisać z Caps'em, ale niemogłem się powstrzymać Cool

Jak to czytałem to po plecach przepłynęła mi fala dreszczyku Wink

Oby tak dalej Exclamation

Jakoś ten rysunek kojaży mi sie z twoim opowiadankiem (wiem, że nie ma tam aniołów, ale wymowa jest - moim zdaniem - hmm... podobna):
[link widoczny dla zalogowanych]

PS. Shinigami, wysłałem tobie priv'a Wink

Jak coś wyklikam to z chęcią wam dam do oceny ^^

Angst <333 smutne, delikatne, wyważone jednym słowem piękne ^___^

śliczne....

Trochę późno...ale zawsze...
Moj komentarz: niesamowicie delikatne, cudowne.

Gość